با این نوشته ششمین سال نوشتن درحسام سرا آغاز می شود. دراین مدت ، گاه ناامید از نوشتن وگاه باتمام توان نوشته ام اما هیچ گاه آن را کناری ننهاده ام ؛ نمی دانم نوشته هایم مشکلی را درمان کرده یا به کمک کسی آمده اند یا نه؟ اما می دانم نوشتن برایم عادت شده است، عادتی خوشایند که به آسانی قابل ترک نیست نمی دانم این هم از جنس همان عادتهاست که ترکش موجب مرض است یا از جنس دیگری است. دراین مدت دوستان زیادی را دراین دنیای مجازی شناخته ام کوتاه وموقت وهمیشگی وگاه ازآنان نکته هایی آموخته ام.همراهانم دردنیای مجازی گاه با من مخالفت کرده اند وگاه همراهی. راستش رابخواهید برای رشدکردن وبزرگ شدن مخالفت وموافقت هردو لازم است گاه حتا تنفر هم به آدمی رشد می دهد و می آموزد که همه آدم ها مثل هم نیستند بنا بر این :

از کسانی که از من مـتنفرند سپاس ، آنها مرا قوی تر می کنند.
از کسانی که مرا دوست دارند ممنونم ، آنان قلب مرا بزرگ تر می کنند.
ازکسانی که مرا ترک می کنند متشکرم ، آنان به من می آموزند که هیچ چیز تا ابد ماندنی نیست.
از کسانی که با من مـــــی مانند سپاسگزارم، آنان به من معنای دوست واقعی را نشان می دهند.

و از شما نیز متشکرم بی آن که بدانم درکدام دسته جای دارید! همین که این نوشته را تا اینجا خوانده اید جای سپاس دارد. از شما نیز سپاس دارم.

چنانچه نظرات انتقادی وپیشنهادی خود را بی هیچ پرده پوشی ومانعی بیان کنید هدیه ای ارزنده به من اهداکرده اید .